Hallo allemaal,

Het is een aantal weken geleden dat ik weer eens iets heb geschreven, maar hier zijn twee verhalen om jullie up-to-date te brengen. Het kerstverhaal is de langste, en de Engelse versie post ik om die reden apart.

Op vrijdag 22 december was het zover. Ik nam de trein en tram naar het vliegveld in de middag. Met een grote koffer en een volle rugzak stond ik in de overvolle trein. De trein, gevuld met rugby liefhebbers, duurde langer dan gewoonlijk, anderhalf uur staan en niet vallen in de trein is moeilijker en vermoeiender dan gedacht. Met behulp van een aardige meneer heb ik mijn koffer de trein uitgekregen. De roltrap op en op weg naar de trams. 10 minuutjes en ik arriveerde op het vliegveld. De bagage incheck was bijna vrij van mensen, en binnen 10 minuten had ik mijn koffer op de band, ik zie hem weer in Düsseldorf Weeze. Op naar de security. Even iets eten en een paar bladzijdes lezen. De spanning wordt steeds groter. Om drie uur sta ik bij de gate in de rij, eerst mag prioriteit en daarna ik. In de rij voor de gate ontmoet ik een Duitse jongen die voor een semester in Dundee was. We raken aan de praat en lopen naar het vliegtuig. Nadat ik mijn plaats vindt zinken de zenuwen in. Dit was de eerste keer dat ik alleen vlieg. Ik kan mijn familie niet vragen voor advies, zij zijn de hele reden dat ik hier alleen zit in een vliegtuig 2 dagen voor kerstavond. Het vliegtuig vertrekt en het is niet zo erg als ik herinner. We komen boven de wolken uit en de zonsondergang is zichtbaar, het gevoel van vrijheid komt over me heen en ik relax. De rest van de vlucht gaat rustig met weinig turbulencie. Het enigste minpunt is dat ik mijn tas in het hoofdvak heb zitten en mijn plaats is bij het raam. Na anderhalf uur vliegen landen we in donker Düsseldorf Weeze. Het duurt even voordat ik uit mijn rij kan en uit het vliegtuig, wanneer ik de Duitse jongen weer zie. We raken weer aan de praat en staan in de rij voor de paspoort controle. Tijdens het wachten in de rij zie ik mijn koffer al over de band gaan. Na de controle pak ik mijn tas en loop ik naar de uitgang met de Duitse jongen.

Ik zie C?i R? en haar jongste broertje K?i. Samen lopen we naar haar ouders die iets verderop staan. We rijden via de macdonalds naar hun huis zodat ze hun kerstpakketten kunnen ophalen. Die avond maken we kerstfoto’s met het gezin. Die zondag gaan C?i R? en ik naar Arnhem om haar laatste spullen op te halen. Daarna gaan we de stad in en eten we wat bij een heerlijk zaakje waar ze Japanse noodles maken. Van mij krijgen ze een 10/10. Na wat te zijn gaan eten liepen we de stad in en zijn we samen gaan shoppen. In een zaak hadden was wat we wilden uitverkocht, dus zijn we met de trein naar Nijmegen gegaan. We hadden nog 2 a 3 uur voordat we in Boxmeer moesten zijn, we hadden nog alle tijd. Toen we ook in Nijmegen klaar waren zijn we naar de starbucks gelopen, waar we gezeten hebben tot we de trein moesten hebben. In Boxmeer werden we opgehaald door C?i R?’s ouders Carel en Gerdie en reden we nog even Boxmeer in om wat te gaan drinken. Om kwart voor 6 kwamen we aan in Ottersum. We parkeerde in de vakken voor de buren. Iedereen uit de auto, koffer uit de auto, en het plan begint.

C?i R? en ik hebben elkaar aan de lijn via onze smartphones zodat iedereen kan horen wat er gezegd word. Ik schuil met koffer en Carel en Gerdie achter de auto, de hond van de buren blaffend 5 meter verderop. C?i R? belt aan en na 2 minuten doet Judith open. Ze laat C?i R? binnen en we horen dat iedereen haar begroet wanneer ze door de deur loopt en de woonkamer in. C?i R? laat iedereen weten dat ik aan de andere kant van de lijn ben. Ik vraag of ze de hond van de buren horen, en ze zeggen dat ze een hond horen. Ze denken dat ik de hond van buren in Schotland bedoel, want wat ze denken is dat ik in Edinburgh ben voor kerst met een vriendin. Ik vertel ze hoe ik niet de hypothetische hond in Schotland bedoel, maar die in Ottersum. Ondertussen lopen ik, Carel en Gerdie langzaam richting het huis. Langzaam klikt het dat ik helemaal niet in Schotland ben, maar dat ik precies ben waar ik hoor. Thuis. Nicole en Judith rennen op sokken naar buiten en ik ren ze tegemoet. Pap en mam komen ook naar buiten gelopen, nog steeds een beetje in verwarring. Nicole wil het meteen aan Kristy laten weten, haar beste vriendin. Ik zeg dat het niet nodig is en dat Kristy het al weet sinds het begin, en dat dit de reden is dat ze kerstavond niet uit konden gaan. We nemen afscheid van Carel, Gerdie en C?i R? en lopen naar binnen. De koffer laat ik staan in de hal en na anderhalf uur begint All You Need Is Love, kerstavond zoals vanouds.

Die dag erop was het eerste kerstdag en de voorbereiding voor het tweede kerstdag diner was gepland. Kay zou komen om te helpen. Voordat Kay er zou zijn was er nog wat tijd over, dus reden Nicole en ik naar Oeffelt om oma te verrassen. Terwijl Nicole de laatste boodschappen ging halen bleef ik bij oma. Rond 2 uur zou Kay worden afgezet door Lionne en Twan, dus voor die tijd moesten we terug zijn. Halverwege het voorbereiden ben ik nog van de laatste paar treden van de trap gevallen. In de avond was het tijd voor om de cadeautjes onder de boom uit te pakken en wat tapas hapjes te eten.

Tweede kerstdag werden ’s middags de laatste voorbereidingen getroffen. Rond etenstijd zijn Nicole en ik samen oma, Theo en Ali op gaan halen. Toen we thuis aan kwamen waren Twan, Lionne, Kay en Britt er al, en niet lang daarna konden we aan tafel. Een grote maaltijd, eerst een kip of tonijn salade, als tweede zondagse soep, als derde het hoofdgerecht. Keuze uit verschillende groente, vlees en aardappelen. Toen kwam mijn favoriete deel, tijd voor het toetje. In totaal hadden we er vijf. Na het eten hebben we opgeruimd en heeft iedereen nog een kop koffie gedronken. Laat in de avond is iedereen op weg naar huis gegaan met een volle maag. Zeker een geslaagde kerst.

Die donderdag ben ik in de ochtend naar de supermarkt gegaan voor de laatste boodschappen van spullen die ik mee wilden nemen terug naar Schotland. ’s middags kwamen Marlijn en Rayn langs en hebben we gepraat en een spel gespeeld op de wii. Rond half 5 zijn we naar Nijmegen gegaan. We hadden om 5 uur met Michelle afgesproken op het treinstation. Vanaf het station liepen we naar de Dromaai, een gezellige plek waar je lekker kan eten. Aan het einde van de avond hebben we nog wat foto’s onder een grote kerstboom gemaakt, voordat de bussen en trein kwamen.

Vrijdags heb ik afgesproken met Marcha, samen hebben we spelletjes gespeeld, maar wat we het meest hebben gedaan is gepraat. Het was goed om even gezellig samen rond te hangen. De laatste keer dat we elkaar zagen waren alle vrienden erbij. Een op een en gewoon rustig spelletjes spelen was geweldig na zo’n drukke week. ’s Avonds kwamen Cor en Susanne nog langs voor een kop koffie en om bij te praten, voordat ik weer terug zou komen. Een goede afsluiting voor een geweldige week thuis.

Zaterdag ochtend was het tijd om te gaan, en mijn vliegtuig zou in de vroege middag vertrekken. Pap en mam reden samen met mij naar Weeze. Na het inchecken van mijn koffer zijn we voor een kwartiertje boven gaan zitten. Daarna ben ik door security gegaan en was ik op weg naar de gate. Ik stond weer vooraan in de rij om na prioriteit in te mogen stappen. In het vliegtuig hield ik mijn rugzak bij, de fout om het boven in het hoofdvak te leggen ging ik niet nog eens maken. Toen iedereen in het vliegtuig zat was het niet lang meer totdat we zouden vertrekken. Dit keer was het minder eng dan de eerste keer, nu had ik het al een keer meegemaakt. Tot in februari, dan ben ik er weer!

Groetjes,